Op mijn negentiende stapte ik de wijde wereld in. Meerijden met het gezin van de directeur. Naar Zwitserland om Frans te leren. De kinderen spraken wel goed Frans ... Met een paar weken cursus, had ik nog wat te leren. Regelmatig brak het zweet me uit. Help, koken voor 16 personen. Met nul ervaring een hele klus. Ik vergeet nooit meer die keer dat ik 'aperitive' in de uiensoep deed. Dat is dus geen wijn. Ai, die soep kon weg. Al het werk dat ik stak in het snijden van uien. Snuf.
Wie bedacht er overigens kookboeken voor beginners? Daar snapt toch geen hond wat van?! (Dan heb ik het wel over goed twintig jaar geleden.) Mijn recepten bouwde ik zo om dat je weet hoeveel je nodig hebt en wat je dient te doen. Nog steeds is planning binnen koken, een ding. Slimmer opscheppen houdt het eten warmer. Het scheelt dat ik van afgekoelder eten houd. (Mijn man zucht dan maar een keer extra.) Nu krijg ik Tweede Paasdag familie over de vloer. Laten we met z'n zestienen zijn ... Veel zin in. In koken iets minder. Dit keer kook ik veel zelf. In ieder geval ga ik voor een ongezond toetje. Verheug ik me mateloos op. Wil je afvallen? Pak dan een heel klein stukje. Of sla 'm over. Mjam. Veel paasplezier gewenst! (Door jouw omstandigheden minder in de pleziermodus? Kijk wat je leuk vindt en richt daar jouw aandacht op. Voel je je dan al wat beter? Onthoud, jezelf vergelijken met iemand anders, daar word je niet veel vrolijker van.) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Wat voor werk ik dan deed? Ik werkte in een 'foyer'. Een tehuis voor verstandelijk en lichamelijk uitgedaagde mensen. Deze mensen begeleidde en verzorgde ik. Waar dat was? Een dorp bij Genève.