Vandaag ben ik, Jessica van Raalte, ongeveer halverwege mijn levensreis, of ben ik terug of verderop? Of het nu links is, midden, rechts of voor, ik maak plaats voor jou in volle acceptatie en rust hoor. En was het vandaag toch zonnig of scheen de regen? Ik zal het niet weten, ik ben niet welhier, ik ben daar. Of zoals woezel, die grijze hond zegt, of is hij toch wit, keer op keer: ‘ik ben hier’.
Wist jij al dat mijn eerste naam eigenlijk Hendriane is. Mijn moeder noemde mij toch liever Henriëtte. Ben ik dan nooit genoeg? Inmiddels ben ik helemaal zen. Die reis in oefening baart ons allen kunst. ’t Is net als spinnen garen aan het levenswiel. Word ik bang van die spinnen of mag ik hen bezien en zeggen, ik ben groter dan hen. Want zij zijn in onze dromen veel groter dan wij klein zijn. En al die rust tijdens het spinnen van die gouden draden, is dat ook geen oefening in rust? Want echt computers zijn geen mensen. Neem in acht jouw levenslust. Want als wij oefenen in stilte, ’t is een verlengstuk van óns hoor. Dan mag ik accepteren, de tweede keer gaat het goed. En anders leer ik ademhalen, naar mijne buik, mijn centrum van kracht. Die verbinding tussen hoofd en handen, heb je daar al eens over nagedacht? En moet ik nu verblijden de derde maal, dan is het goed. Of binnen zeven dagen wat een stress zeg, ‘k heb een heel leven, het is goed. En anders zijn er vele levens, keer op keer en weer opnieuw. Wat kan ik anders zeggen, omhels die ander, ’t zit in je ziel! En kan ik je dan zeggen dat het bij mijn geboorte veel warmer was dan vandaag? En dat de familie van mijn moeder elkander elk jaar tegenkwamen op de schapenmarkt in Oldebroek? Wat moet ik daarvan denken, ’t is toch gewoon een folkloristisch gebeuren. Moet ik dan nu slaapjes tellen om rustig slapen te kunnen gaan. Of kan ik leren bouwen in vertrouwen, en rustig slapen gaan. En als de dromen komen hen aanschouwen en zeggen, ’t is wel goed. Ik ben Klaas Vaak, het leven is zo zoet. En wat te denken dat mijn moeder toen ik zo graag dat aangeboden transistorradiootje door mijn tante wilde ontvangen, zij mij vertelde dat dat niet mocht. Dat was een aantal jaren later op die ene schapenmarkt die elk jaar terugkomt. En mag ik leren mijn emoties te voelen en te accepteren, ’t is goed, ’t is daar. Is dat nu duivels of juist verlangen naar die diepe connectie in ons allen. Want als (fictieve?) relaties het allerbelangrijkst zijn, hoe kan ik dan nu mijn familie dienen? En wat te zeggen dat ik opgroeide in Thornspice. Zoek ik dan die spijkers op laag water of mag ik leren zien wat die ander mij bracht en brengt. Zodat wij allen blijer leren communiceren. Ik voelde mij toch ook verbonden daar bij die ene weg. Ik kwam daar weleens op de fiets. Daar stond op borden toch geschreven over de witte wieven. Vind ik dat op een dag dan gewoon en heel normaal. Want die diepere connectie is wat ons allen rust en vrede brengt. En als wij elkander begrijpen en zien het komt wel goed. Dan krijg ik een lach en een blije snoet. En mag ik dan ook leren accepteren. Ik vind mijn bolle toet helemaal ok. En als ‘ie dan toch wat gaat hangen, spring ik op de fiets, ik ga wel voort. En anders rust ik in verlangen, die reis komt ooit, ik aanschouw die krent. En voelde ik mij ook verbonden met Kleusien uut Zalk, die kruidenvrouw. Zij was dan toch de eerste die mij vertellen kon. Dat ook een vrouw haar eigen leven leidde. Zij koos haar eigen pad met haar man en kat. Of wat te denken van mijn masseur? Zij bood mij in gedachten een gouden kroon die ik mocht beschouwen bij haar deur. En haalde ik toen toch die doorn uit mijn angelige brein. Mijn godin, voelt dat nu toch even fijn. En ik gun mezelf de ruimte en de zon schijnt fel Of betracht ik 'm en zoek ik de hel? En als ik dan jouw gedachten mag leiden naar 'het komt wel goed' Kun je dan op jezelf vertrouwen met een neutrale snoet Want soms is het Jantje lacht en soms Jantje huilt En ja, dat mag er zijn in volle ruimte en rust En ben ik dan niet de Benjamin van mijn gezin Wat moet ik daarvan zeggen, ik ben toch een godin Of vond ik mezelf niet goed genoeg Want ja, ik ben geen jongen, ik ben schlechts een kleine meid Of toch die deerne op het avontuur voorbereid Dan weet ik wat ik kies Ik aanschouw mijn demonen, breng rust in mijn lijf en zeg: ik ben hier! Van al dat rijmen word ik moe. Daarom betracht ik rust en stilte in ons allen. Heus, toe. In vrije wil, dat is zo fijn. Elkander betrachten is dan de reis. En weet je, ik ben slechts op de vijfde dag, dat ik vriend werd met mijzelf, zonder wee~klach. En is het dan geen trompetgeschal dat ik hoor. Mijn god, mijn ziel, mijn leven, ik ben er klaar voor. Ik geniet in alle rust en liefde van mijn gezin, dat voelt zo goed. Ik wens u allen ook het beste en veel gezegende levensjaren toe.