In de eerste weken van september 2023 bevriende ik mezelf. In die tijd vlak ervoor en erna ging ik los met inspiratie.
En wij lieten ons alles aanpraten
door dat slaafse, dat schoolse systeem
zijn dat nu feodalen
of trap ik op de pedalen
op mijn fiets alheen
wij stopten met zelf nadenken
wat is goed voor mij nu, hier, op dit moment?
en al die vrouwen begonnen met werken
al dat verdriet, al die haat en al dat nijd
ga ik nu nog meer werken
kom nu, maak de wereld,
en we gooiden ons over het randje, met zwart op onze toet
want al jaag ik mijn systeem dan
volledig op hol
‘k zal toch nooit vermogen
dat wegpoetsen van al die ellende, van al die nijd
want het enige dat ik kan vermogen
is het zakken vullen van die ander
zo hoog in de toren, zo zonder spijt
want zij zullen nooit bevroegen
wat jij werkelijk doorstaat
en zij zakken neer in kussens, mooi & volmaakt,
vol geldelijke belangen
maar mag ik toch spreken van overvloed
dus stretch die randen van je comfortzone
of verdom in het slop
want zij wil toch alle(e)n uitzien naar u
maar als je die hand niet grijpt
is er geen mens die naar je
kan omzien
Met dank aan Vika Glitter via Pixabay
En jij jaagt jezelf nog verder op joh
nog even nog, ’t wordt beter nu
en jij zult nimmer vervolmaken
als je niet pakt ’t NU en stopt het kwaad
van jezelf immer doorklieven
elke dag weer
en het enige dat je vermag te mogen
is te schimpen op het kwaad
terwijl als je ziet die balk in je eigen ogen
dat stop je met zitten op zwart zaad
zie ik dit dan nu zo helder, met een open blik
of sla ik diep te zuchten, en stop ik met de hik
van kiften en van klagen
pak die eigen plek
en laat hen donderen en dagen
en van dikke balken houten zagen
ga volledig leven tot de laatste snik