Laten aanpraten

In de eerste weken van september 2023 bevriende ik mezelf. In die tijd vlak ervoor en erna ging ik los met inspiratie.

En wij lieten ons alles aanpraten door dat slaafse, dat schoolse systeem zijn dat nu feodalen of trap ik op de pedalen op mijn fiets alheen wij stopten met zelf nadenken wat is goed voor mij nu, hier, op dit moment? en al die vrouwen begonnen met werken al dat verdriet, al die haat en al dat nijd ga ik nu nog meer werken kom nu, maak de wereld, en we gooiden ons over het randje, met zwart op onze toet want al jaag ik mijn systeem dan volledig op hol ‘k zal toch nooit vermogen dat wegpoetsen van al die ellende, van al die nijd want het enige dat ik kan vermogen is het zakken vullen van die ander zo hoog in de toren, zo zonder spijt want zij zullen nooit bevroegen wat jij werkelijk doorstaat en zij zakken neer in kussens, mooi & volmaakt, vol geldelijke belangen maar mag ik toch spreken van overvloed dus stretch die randen van je comfortzone of verdom in het slop want zij wil toch alle(e)n uitzien naar u maar als je die hand niet grijpt is er geen mens die naar je kan omzien

Met dank aan Vika Glitter via Pixabay

En jij jaagt jezelf nog verder op joh nog even nog, ’t wordt beter nu en jij zult nimmer vervolmaken als je niet pakt ’t NU en stopt het kwaad van jezelf immer doorklieven elke dag weer en het enige dat je vermag te mogen is te schimpen op het kwaad terwijl als je ziet die balk in je eigen ogen dat stop je met zitten op zwart zaad zie ik dit dan nu zo helder, met een open blik of sla ik diep te zuchten, en stop ik met de hik van kiften en van klagen pak die eigen plek en laat hen donderen en dagen en van dikke balken houten zagen ga volledig leven tot de laatste snik