Niet iedereen kijkt breder dan breed, dieper dan diep of door mensen en dingen heen. En dat is helemaal prima. Gelijke monniken, gelijke kappen. Toch bemerk ik dat als ik compassie toon, ik echte verbinding ervaar met die ander. En ook ik ben ongeduldig, is dat niet al ons lot 😂. Want zie ik nu die verbinding als los zand of een sterke keten? Want wat ik begrijp, is dat als er één lid lijdt, alle leden meelijden. En betekent dit dan niet voor jou en mij dat we elkaar mogen vinden in het verbond? Waarbij wij ons bevinden, elk op onze eigen plek? En ervaar ik dan niet dat de gemeenschappelijkheden ons daarin ondersteunen? En kan je het geloven dat het zo simpel is? Want wil elk persoon nu geen liefde, troost, eten, drinken, een dak boven het hoofd en leuke connecties erbij. En ik merk dat het oefenen in communicatie mij zoveel verder brengt. En ik werd al gezien als communicator, kun je nagaan als je vrienden met jezelf bent. En ook nog fijn je tijd besteden, is dat dan geen plezier? Gewoon in elke passende rol. Zodat jij vrijelijk kunt kiezen, wanneer doe ik wat. Waarbij je gewoon kunt eten met een dak boven het hoofd. Want laat dan nu ons veilig huis zijn, het voelt als thuiskomen in mijn lichaam. En weet je, ik ben opgegroeid met het idee van een traditioneel godsbeeld, maar laat ik het vandaag hebben over dit gezegde: 'Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.' Het is eigenlijk best grappig als je bedenkt hoe anders het nu is dan in de Middeleeuwen. In deze tijd voelde het voor mij alsof ik overal werd gevolgd. Als iemand iets fouts doet, het maakt niet uit of het nu recent is of tientallen jaren geleden, dan merk ik dat mensen meteen onder de loep genomen worden. Of is dat slechts een farce. En wordt er opgekeken naar goden en godinnen en zijn zij werkelijk vrij van elke blik.
Het is eigenlijk best uitdagend, maar laat ik hopen dat onze denkpatronen wat flexibeler worden in plaats van star. Laten we altijd compassie tonen voor anderen, ongeacht wat ze hebben gedaan. Natuurlijk mogen mensen verantwoordelijkheid nemen voor hun daden, maar waarom zouden we iemand met een geweldige gave meteen volledig afschrijven? Mag ik vragen om als samenleving te streven naar evenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke energie en de integriteit van ons lichaam te leren respecteren met alle waarde die het in zich heeft? Dat zou pas echt een verschil maken. Ik klink op een liefdevollere samenleving in harmonie.
