Zielenroerselen

In de eerste weken van september 2023 bevriende ik mezelf. In die tijd vlak ervoor en erna ging ik los met inspiratie. Hier deel ik een impressie voor voluit leven. Druk je eigen levensknop in, zodat je voluit het leven ervaren mag en zelfs kan leren vieren! En zoals je weet, ben ik enthousiaste fan van zoveel mogelijk zelf doen. Daarom vind ik het volgen van mijn intuïtie vanuit ontspanning (naar beste kunnen) zo belangrijk. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het leven als fascinerend mag ervaren. En ja, daar horen angsten bij. Ik mag ze in de bek kijken en mijn eigen pad uitkiezen. En ook dat gaat met vallen en opstaan. Het beleven van deze inspiratie ~ op deze schaal ~ is namelijk totaal nieuw voor mij. En daar hoort bij dat ik me vooralsnog stevig aan het aarden ben. Hemelse sferen zijn tof om te ervaren. Echter, zoals met veel in dit leven, hoort daar ook ‘verantwoord omgaan met’ bij. Voor mezelf houd ik het nog lekker tam. In die blue zones hebben ze het wel goed bekeken. Tam leven omvat ongekende charmes.

Met dank aan John Hain via Pixabay.

En we zullen het niet weten, we zijn in het moment Dat zijn in dit moment is zo verrekte lastig, ik weet het wel Al die blikken en dat blozen, onze gedachten gaan met ons aan de haal Wij werden gemaakt in onze gedachten als onderdanen en nu is het klaar Want ja, op ons wacht toch die hemel hier aan ’t altaar of offer ik dan mezelf op, zoals ons is geleerd om te dienen aan een ander, ’t is geen toffe leer. Want ik ervaar in mij wat hemelse krachten met ons doen ’t is allemaal echt of bekijk jij dat als slecht? Er is nu eenmaal weerstand in ons brein of is het niet allemaal schone schijn Die kleine vlieg komt terug en geeft me moed om te aarden als een malle, dat voel je goed Kijk, de zon schijnt, dat is raar Want is Ra dan echt, helemaal klaar Of bracht hij ons Loky, verschenen in die chips en zitvlees aan onze bips Of is die derrière slecht, een barrière? zeker weten doe ik ’t niet Dat interesseert me weinig, de waarheid is nep En trek ik me nu op aan J.K. Rowling, bracht zij geen grote gift? Of was zij slechts een bijstandsmoeder die het beste wilde voor haar kind? Hoe kan ik dan nu lachen om dat grote verdriet Van al die and’re moeders, ligt omdat in ’t verschiet En is die J.K. Rowling dan een rare snoeshaan Of kraait zij in het ochtendgloren, jongens opstaan, Want hoe kan het ook anders, de waarheid is duaal En toch wil ik mij verbinden, de waarheid zit in ons- zelf. Hoe kan ik mij verloochenen, ik ben Judas niet of was ik dan toch Jezus. Ik weet het niet. Of zoals mijn man zegt ‘je zus’. En leeft zij niet in allen van ons voort? En god, wat kan het mij verdommen. Mijn brein gaat aan de haal. En al die training en harde werken pays off in klare taal. En dat geeft mij te denken, niemand spreekt zich uit. Wat zal ik daarvan zeggen, ben ‘k een schavuit? Of ben ik toch die deerne, die angsten uitstond in de taveerne? Want weet, al die angsten leven in ons voort. En die vlieg die hier neerdaalt op mijn papier. Hij vloog alweer weg, en dat maakt mij toch geen kwaaie pier. Want al dat wurmen en dat wrikken in ’t verste beeld, bracht mij het geluid voort van de vogels, ik omarm hun trompetgeschal. En irriteert mij nu weer die wagen, ik accepteer het, ik ben in het nu. En ik laatte al mijn angsten los van mij of kan ik mij daar op verlaten, of is dit ons graf? Waarom voelde ik mij dan toch geroepen het verhaal te delen van die Duitser hij keerde weerom Oh nee, hij reed achteruit en ging naar rechts zijn wij dan niet allen verbonden in het hoogste levenslied of voelt dit dan aan als Auschwitz Oh nee, ik durf dat toch niet te stellen ik lijk wel gek Of bracht de führer ons in plaats van liefde iets koud(s), een systeem, wij kachelden door want in die koude verandering brak ons hart is dat nu liefde, of brengt ’t ons smart en weet, ook ik mag rusten en houd je stil omdat mijn boodschap jou wil raken heel diep in je hart en jij je verzet gaat staken en die cherubaanse pijlen richt vol liefde in plaats van smart en mag ik dan avonturieren? of richten wij ons op onze nieren ter ondersteuning van het hart want al dat ik wel weet is niet veel

En vond ik dan geen rust dan in ’t Ierse bos

te vinden aan de Wilgenkamp

of herinner ik mij die knotwilg

en voelde ik mij beknot

om te leven zoals ik voorzag

Of is dit bos slechts een bedenksel van mijn brein

hoe ik mijn gepijnigde hoofd hier te ruste

leggen kan

of is het te koud

mijn god, ik had het warm toch

waar is nu die zon

Want ik weet op deze aarde

is dat toch heel uniek

en is dit geschrijfsel nu mijn Unique Selling Point

of kom ik terug bij de Kerk van Johannes

die hier staat

of denk ik dan aan mijn broeder

is dat mijn rol, als hoeder?

of voelde ik mij in plaats van herder

een kleine meid

Of toch dat verdwaalde schaapje

dwalend bij de geit

hoe kon ik dat nu weten, je ne sais plus,

of volgde ik toch de kudde, veilig en vertrouwd

en voelde ik mij geborgen door de grote herder

die mij ophaalde uit de kou

oh kan dit nu toch stoppen,

ik voldoe niet meer aan ’t beeld

van die professionele business woman

ik weet het wel

mag ik mijn boodschap toch verklaren

of word ‘ie kaltgestellt

En zie ik daar 2 wandelaars verschijnen op mijn pad

zal ik me tot hen keren of van hen leren?

of zal ik verdwijnen in een zwart gat?

want weet dat ik je veelal zie aankomen

als een eikel die valt uit de boom

mijn god, zo’n inspiratie is mij in dit leven

nog niet eerder vertoond

ben ik nu toch heel slim dan?

ik gooide ondersteuning in mijn mik

ik vertelde het mijn collega, zij had grote schik

omdat ik sneller wilde zijn dan een grote

hij die heersen kan

in alle stilte en liefde

of zien wij een grote boze witte man

want als wij niet erkennen dat we krijgen wie ‘t

verdient

en gaat hij dan toch met pensioen dan

want ik weet hij zingt zijn eigen lied

in het verbond met zijn partner, of zien wij haar niet

want kennen we niet allen

die steunpilaar in ons bestaan

en durf ik hem bijna niet te vragen

dit is te groot

subiet, ik schiet bijna uit mijn lood

en weet dat elke keuze alleen is opgelegd voor

uzelf

want al dat zwoegen en dat zagen, ’t is een keer

klaar

gaan we dan toch aarden als muizen, ik weet ’t nie

en verstikken we alleen de schepselen der aarde tot niets

hoor wie klopt daar, ’t is een gaai

of was het toch een ekster, ik weet het niet

want pakken al wat goud is en blinkt, is dat het dan?

of zuchten wij dan later, jammer dan

dan schilder ik ‘m liever goud dan, in mijn hoofd, dat geeft

plezier

wat is nu dat beeld dan, van zo’n god met stok en bol

kon ik mij in dit aardse leven, dan verbrijzelen een band

zodat ik beter ademen kan?

of loop ik dan te dansen

richting de afgrond of naar kracht

ik zou ’t toch niet weten, je ne sais pas

En kunnen wij nu eindelijk los gaan met helemaal

niets? Want alles is verbonden in beelden, ik lees ze snel

en dat is echt mooi man, dat weet ik wel

mag ik dan die pias reframen naar de grootste god

want als wij ons verschuilen in godinnengedrag

moet ik dan alleen maar blijven huilen of verblijden

we elkaar in gelach

en weet ik dan ook alles, ik weet zeker van niet

want vertelde Henk van Urk mij hoe ouder hij wordt

hij wist minder dan niets

of denk ik nu aan ’t Urker Mannenkoor van Veronique

Prins, want god, wat heeft ze mij geholpen toen ik twijfelde

over mijn werk. En als ik dit nu zo lees, wat geeft dit mij

te denken dan? Is dit alles in dit leven en ben ik een godenzoon

En liet ik mij in gedachten kronen door Daphne’s zoon. Oh nee,

I made something up. Zij heeft ‘alleen maar’ dochters, ik

weet het wel. Zij was het toch écht zelf en weet je wat?

wordt vervolgd …